Tijdens onze vierdaagse minivakantie heb ik me laten verleiden tot het bezoekje aan een kermis in een dorp, vlakbij de camping. Vrienden kwamen een dagje langs en wij vonden dat we de dag een invulling moesten geven, ze hadden hier immers twee uur voor gereden. Op de camping stond een gezin, dat uit de buurt kwam. Ze hadden dolenthousiast verteld over de plaatselijke kermis in hun dorp, waar elk jaar reikhalzend naar uitgekeken werd. Ik stelde me een kneuterige, schattige, nostalgische kermis voor, waar de suikerspindame lachend met een sierlijke zwaai mij een driekleurige suikerspin zou aanreiken. Waar mijn kinderen lachend de houten paarden op de carrousel zouden bestijgen en elke naar mij zouden zwaaien als ze weer voorbij kwamen. En zo verkochten we het aan ons bezoek. We gingen naar de plaatselijke kermis.
Het bleek een regelrechte deceptie. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn kinderen. De leegheid van de activiteiten stemde me zo intens treurig. De suikerspindame was een boze vrouw die woest de mislukte suikerspin in de prullenbak flikkerde toen die niet in een keer lukte en alleen maar ‘Ja?’ mompelde toen we aan de beurt waren. En die suikerspin smaakte nergens naar. Dat hebben ze waarschijnlijk nooit gedaan. De vliegtuigjes waarbij je zelf op een knop mocht drukken zodat je omhoog kon, bleek ook een wassen neus. Want die voertuigjes gingen vanzelf op en neer en die knop gaf alleen licht. En de beperkte invloed die uit te oefenen was op deze kermis, werd al helemaal duidelijk bij het touwtje trekken. Op een bordje stond ‘2 touwtjes voor 4 euro; kleine prijs. Of 4 touwtjes voor 8 euro; grote prijs’. Ik brak mijn hoofd hierover, net als bij de aanbiedingen in de AH-folder waarin soms 3+2 gratis staat, soms 30% korting en soms 2e halve prijs. Maar hier bleek je geen rekenwonder voor te hoeven zijn. Want je betaalde heel kort door de bocht 4 euro voor een klein prulletje en 8 euro voor een iets groter prulletje. En werkelijk waar, ik weet met zekerheid te zeggen dat het speelgoed van de Action kwalitatief honderdmalen beter is dan dit stukje BPA-volle plastic. Mijn kinderen tilde ik vol enthousiasme op zodat ze goed bij de touwtjes konden. Ze trokken er twee touwtjes uit, bij het eerste touwtje verscheen er een Barbie, die aan haar haren sneu bleef bungelen. Ze zag er niet uit alsof het haar eerste keer was dit jaar… Het tweede touwtje bracht een klein badeendje mee. En toen kwam het verwarrendste; ze mochten niet kiezen tussen deze misbruikte Barbie of het vieze badeendje. Nee, ze hadden een 'prijs' gewonnen en mochten nu iets uitkiezen. Terwijl ik nog een poging deed om de keuze bij te sturen, vroeg mijn dochter waarom ze maar 1 cadeautje mocht kiezen. Want ze had immers twee voorwerpen omhoog weten te halen. Daarnaast vroeg ze waarom ze geen Barbie mocht. Deze volledig loze activiteit had iets bij mij getriggerd. Want ik had net 8 euro neergelegd voor twee prutcadeautjes die nog geen half uur later allebei stuk waren en in de prullenbak lagen. Ik probeer mijn kinderen zo min mogelijk materialistisch op te voeden, vermijd zo veel mogelijk plastic en prikkels en ben voorstander van tweedehands speelgoed. Daarnaast heb ik een poosje geleden afgezworen om dingen te doen waar ik zelf niet blij van word, zoals bezoekjes aan pretparken, de dierentuin of een indoor speeltuin. En nu stond ik hier, met twee huilende overprikkelde kinderen en zelf ook boos omdat ze zo ondankbaar waren. Had ik een vertekend beeld van de kermis of is dit altijd al zo geweest?
Wat was het dat mij zo had getriggerd? De leegte van deze activiteiten, dingen doen die zo tegen je gevoel in gaan... Waarom deed ik dit? Uit schuldgevoel? De behoefte om iets goed te maken, leegte op te vullen, uit onrust? De waarde ontbreekt aan alle kanten. Het bracht niet wat ik had gehoopt en erger nog; het had zelf iets afgenomen; het laatste restje energie van dat weekend. We hadden ook met onze voetjes in het zand met een drankje kunnen zitten terwijl de kinderen zich zouden vermaken met een bakje, de soeplepel en de jerrycan met water.
Dus bij deze besluit ik om weer drie keer na te denken voordat ik de warme auto in stap om activiteiten te ondernemen die niet vervullen maar legen. Dat ik vaker de dag de dag ga laten zijn, vaker vanuit rust en vertrouwen ga laten ontstaan wat er al is. Want uiteindelijk is dat voor iedereen beter. Echt.
Comentários