En dan is daar ineens het einde van het schooljaar en word ik overvallen door de gedachte dat ik het niet heb gered dit jaar, bij lange na niet. Geen bedankjes van mentorleerlingen of hun ouders. Geen ontladend praatje van de rector over hoe we ons er weer doorheen hebben geslagen. Geen belletjes naar examenleerlingen dat ze geslaagd zijn, of nog niet, maar die herkansing fantastisch zullen gaan doen. Ik heb het niet gered, een incompleet schooljaar waarin ik domweg uitviel nog voordat ik er echt lekker in kon komen. Ik heb gefaald. Maar terwijl ik deze gedachtegang op papier zet, besef ik dat ik het wel degelijk heb gered. Of anders gezegd; ik heb mezelf gered. En hoe!
In een van mijn eerste blogs die ik schreef nadat ik thuis kwam te zitten, zwoer ik het onderwijs af. Ik zou nooit meer voor de klas gaan staan, nooit meer geleefd worden door een lesrooster waarin ik op een volle dag tegen de 200 leerlingen moest bedienen. Een lesrooster waar amper adempauze was ingeroosterd, want plassen gaat voor… Nooit meer geleefd worden door de enorme hoeveelheid pubers in een klas, die daar liever niet wilde zitten, want waarom moesten ze dat leren… Nee, ik zou het niet meer doen. Die belofte aan mezelf gaf ruimte. Maar linksom of rechtsom; ik moest gaan herstellen en daarbij na verloop van tijd ook gaan re-integreren. Ik kon alleen niet meer terug naar de school waar het allemaal was misgelopen; schaamte, faalangst en ook paniek overvielen me als ik er alleen al aan dacht. Het was de plaats delict geworden.
Dus zocht ik binnen de scholenstichting naar een school die wellicht wat anders zou zijn dan het regulier onderwijs. Ik kwam uit op de ISK in Utrecht; Ithaka. Een taalschool die onderwijs biedt aan nieuwkomers in Nederland, voordat ze doorstromen naar het reguliere onderwijs. Ze kampten daar met een schreeuwend tekort aan docenten, want het gaat niet goed in de wereld, en dat merk je daar aan het aantal exposief stijgende aanmeldingen, en dus vacatures. Ik kreeg daar de mogelijkheid om heel langzaamaan te starten met twee keer twee uurtjes in de week en vanaf daar rustig per week wat uurtjes op te bouwen. Ik keek mee in verschillende klassen: instroomklassen, uitstroomklassen, in- en uitstroomklassen, klassen met analfabeten, klassen met leerlingen die een hoog uitstroomprofiel hadden… Ik begon met wat RT-begeleiding en kreeg een beeld van het type leerling. Ik ontmoette een meisje dat niet meekwam in de les en doof bleek te zijn… Er was een meisje dat niet mee kwam, omdat ze steeds overgeplaatst werd van AZC naar AZC en gewoonweg te moe was. En zo zag ik veel leerlingen met een eigen verhaal. Ik bouwde aardig op en ik kon dat wat ik zelf had geleerd de maanden ervoor, toepassen; rustmomenten inbouwen, goed mijn lijf voelen hoe het ging, anticiperen op stressmomenten, etc. Want ik had keihard gewerkt aan de betere versie van mijzelf en dat begon eindelijk zijn vruchten af te werpen. En toen kwam er het moment dat me gevraagd werd of ik een klas wilde overnemen; er was iemand uitgevallen. Ik stond er nogal sceptisch tegenover; want lesgeven zou ik niet meer doen. Maar ergens voelde ik dat ik het een kans moest geven, ook om de mogelijkheid om daar te blijven een serieuze kans te geven. En eerlijk is eerlijk; het was heerlijk om er weer te staan. Het voelde als een tweede natuur en de leerlingen gaven me zoveel positieve energie mee. Ik was niet eens kapot na die twee lesuren. Het zijn ook daadwerkelijk zulke andere leerlingen dan in het regulier onderwijs; ze vragen in eerste instantie om veiligheid en verbinding. Je kunt niet anders dan dit als belangrijkste doel te stellen, en dat zou in elk type onderwijs zo moeten zijn. Voordat je de motivatie kunt opbrengen om iets nieuws te leren, moet je eerst weten waar je bent, wie je bent, hoe je daar bent en dat je veilig bent… Volgens mij zijn de leerlingen uit het regulier onderwijs net zo uit balans als deze leerlingen die vaak een lange reis hebben gemaakt met veel tegenslagen. Op een ander niveau, maar we onderschatten de noodzaak om eerst vanuit veiligheid en verbinding te communiceren, voordat je (alleen maar) de lesstof aanbiedt.
Nu ga ik daar in het nieuwe schooljaar verder als NT2-docent voor drie dagen in de week. Daarnaast heb ik ruimte om aan mijn persoonlijke ontwikkeling te gaan werken, onder andere door een opleiding te gaan doen tot systemisch coach bij Hellinger. Maar ook om me verder te orienteren. Want ook voor mij geldt dat ik aan het onderzoeken ben wie ik ben en wat ik kan en vooral wat ik wil.
Comments